مهندسی معماری و توسعه پایدار

در سالهای اخیر، مفهوم پایداری در بین رشته های مختلف مورد محبوبیت واقع گردیده است و دلیل آن اجرای توسعه پایدار یا معماری سبز است . طراحی معماری این ساختمانها در راستای اصول سازگار با محیط زیست و به حداقل رساندن استفاده از منابع در ساخت ، بهره برداری و اداره ساختمان است . در حال حاضر محیط زیست ، توجه به توسعه پایدار و صرفه جویی در مصرف انرژی و سوخت های فسیلی را به یکی از مسائل بسیار مهم و رایج در سطح بین المللی مطرح کرده است . صنعت ساختمان سازی حدود ۴۰ درصد از منابع انرژی را به خود اختصاص داده است . این صنعت باید در مسیر توسعه پایدار برای حفظ منابع انرژی ، جلوگیری از آلوده کردن زمین و محیط زیست و کاهش میزان مصرف سوخت های فسیلی که یکی از مهمترین تدابیر در معماری و شهرسازیست ، حرکت کند. معماران و شهرسازان ملزم به ارائه طرحی مناسب با رعایت نکات و قواعد خاصی در زمینه ساخت و ساز که تمام اهداف توسعه پایدار را محقق سازند. یکی از ارکان مهم در طراحی پایدار، طراحی انسان محور است که به قابلیت زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی نظام زیستی جهان می پردازد. هدف توسعه پایدار، ایجاد رابطه دوستانه بین انسان و طبیعت است . این امر معماران را به دنبال راه حل های جدید و مناسب برای بهتر شدن زندگی انسان ها متقاعد می کند.در این پژوهش مهندسی معماری و توسعه پایدار یا معماری سبز به عنوان مفهومی از پایداری و مزایای استفاده از معیارها برای راهبردهای ساختمان پایدار که می تواند بهره وری انرژی با کیفیت مطلوب در داخل ساختمان را برای ساکنین به حداکثر برساند، مورد بررسی قرار گرفته است .

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری سازگار با محیط زیست ، طراحی پایدار ، منابع تجدیدپذیر ، معماری سبز ، طراحی زیست محیطی