واکاوی و تحلیل نظری نظام فضایی سکونتگاههای انسانی

مطالعه سکونتگاههای انسانی برای جغرافیای انسانی ضروری است ؛ زیرا شکل سکونت در هر منطقه خاص نشان دهنده رابطه انسان با محیط است . سکونتگاه انسانی به عنوان منطقه ای تعریف می شود که کم و بیش به طور دائمی جمعیت داشته باشد. خانه ها ممکن است برنامه ریزی یا طراحی مجدد شوند، ساختمانها ممکن است بازسازی شوند، عملکردها ممکن است تغییر کنند، اما سکونت در فضا و زمان ادامه دارد. همچنین این الگوها برای پیش بینی توسعه سکونتگاهی آتی استفاده می شوند، لذا مطالعه برروی سکونتگاههای انسانی امری ضروری است . این پژوهش به واکاوی و تحلیل نظری نظام فضایی سکونتگاههای انسانی می پردازد. هدف از این پژوهش شناسایی ، بررسی و تحلیل نظری نظام فضایی سکونتگاهها است . روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای بوده و روش تحقیق توصیفی می باشد. از زمان پیدایش سکونتگاهها مشاهده می شود که نحوه شکل گیری آنها دارای نظام فضایی متعددی بوده و از آنجایی که شناسایی آنها ضروری است ، در این مقاله به منظور آشنایی با انواع الگوها، ابتدا به تعاریف و مفهومشناسی نظام سکونتگاهها و سپس به شناسایی الگوهای فضایی نظام سکونتگاهها پرداخته شده است . در مرحله بعدی ، سیرتکامل و تطور تاریخی نظام سکونتگاهها به هفت دوره ( آریایی ، حماسه ، بودایی ، پیش از اسلام، دوره اسلام، بریتانیا و پس از استقلال) تقسیم بندی شد و مطالعات اشخاصی که از قرن ۱۹ تا اکنون در رابطه با تکامل سکونتگاهها می باشد، آورده شده است و در نهایت ، نظریات کلان پیشتیبان در رابطه با نظام سکونتگاهها آورده شده است .

کلیدواژه ها:

سکونتگاههای انسانی ، الگوی فضایی ، تکامل سکونتگاهها ، نظریات کلان نظام سکونتگاه