حمل و نقل پایدار و فرم شهری و تاثیر آن بر محیط زیست

در این تحقیق ، ارتباط بین حمل و نقل پایدار و فرم شهری و تاثیر آن بر محیط زیست مورد بررسی قرار گرفته است . حمل و نقل پایدار، دسترسی پایه و نیازمندی های توسعه ای را در قالبی ایمن به صورتی تامین می کند که با سلامت انسان و اکوسیستم اطرافش سازگاری داشته و بین انسانهای متعلق به نسل های مختلف بشر در زمان حال و آینده در بهرهمندی از چنین شرایطی ، عدالت را رعایت نماید و باید مقرون به صرفه بوده و ضمن برخورداری از اثربخشی در عملیات، امکان انتخاب از بین حالات مختلف حمل ونقل را فراهم کند. بسیاری از صاحب نظران مفهوم الگوی فضایی عناصر کالبدی بزرگ، بی حرکت و دائمی در شهر نظیر ساختمان ها، خیابان ها، تجهیزات، تپه ها، رودخانه ها و درختان را به عنوان فرم شهری مطرح نموده و آن را الگوی توزیع فضایی فعالیت های انسان در برهه خاصی از زمان تعریف می نمایند. در بیان ارتباط این دو مقوله باهم برای حل مشکلات سفرهای درون شهری ، می توان به استفاده از سیاست های صحیح کاربری زمین (فرم شهری ) برای طراحی محله با هدف تاثیرگذاری بر رفتار سفر اشاره کرد. با توجه به برقراری اقتصاد جهانی و بین المللی شدن فعالیت ها و نیاز به انجام سفر با هزینه کم ، ایجاد شبکه های بین المللی ضروری است . انجام این سفرها منجر به انتشار گازهای گلخانه ای و اثر مخرب آن بر آب و هوای جهانی می شود. در مناطق شهری از طریق مدیریت تقاضا (ایجاد و قیمت گذاری مناسب پارکینگ و کنترل ازدحام جمعیت از طریق تسهیل دسترسی )، سرمایه گذاری در حمل و نقل عمومی و تشویق به پیاده روی و دوچرخه سواری ، کاهش مصرف انرژی در حمل و نقل و برنامه ریزی در جهت انجام طرح های نوآورانه مسکن و ایجاد محله های دارای کاربری های مختلط و گسترش یافته در مکان های مجاور به وسایل حمل و نقل عمومی ، می توان انتشار گازهای آلاینده را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل پایدار ، فرم شهری ، گازهای گلخانه ای آلاینده محیط زیست ، مدیریت تقاضا ، سفرهای درون شهری