بررسی روش تدریس مشارکتی با تاکید بر مزایا و معایب آن

روش تدریس مشارکتی یکی از رویکردهای نوین آموزشی است که بر پایه تعامل و همکاری دانش آموزان در فرایند یادگیری استوار است. در این روش، دانش آموزان به جای انفعال و دریافت صرف مطالب از معلم، به طور فعال در بحث ها، فعالیت های گروهی و حل مسئله مشارکت می کنند. هدف از این پژوهش بررسی روش تدریس مشارکتی با تمرکز بر مزایا و معایب آن است. این پژوهش از نوع کیفی بوده و داده های مورد نیاز از طریق گردآوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای شامل کتب، مقالات علمی و پژوهش های انجام شده در این زمینه جمع آوری شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که روش تدریس مشارکتی مزایای متعددی از جمله افزایش انگیزه و مشارکت دانش آموزان، ارتقای تفکر انتقادی و مهارت های حل مسئله، تقویت کار گروهی و communication، و بهبود یادگیری عمیق و پایدار را به همراه دارد. با این حال، این روش معایبی نیز دارد که از جمله آنها می توان به نیاز به آموزش و مهارت های خاص از سوی معلم، احتمال بروز مشکلاتی در کار گروهی مانند تسلط برخی دانش آموزان بر دیگران و چالش های ارزیابی و سنجش یادگیری اشاره کرد. در نهایت می توان چنین گفت که روش تدریس مشارکتی رویکردی ارزشمند در آموزش است که می تواند فواید قابل توجهی برای دانش آموزان به ارمغان آورد. با وجود معایبی که دارد، با برنامه ریزی و اجرای صحیح، می تواند به ارتقای کیفیت آموزش و یادگیری کمک شایانی کند.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، روش تدریس مشارکتی ، دانش آموزان ، تعامل گروهی