فلسفە تراژدی مدرن و درام نویسی پست مدرن

شناخت تراژدی مدرن و درام پست مدرن و گذار زیبایی شناسی آن نیازمند بررسی تاریخی و تبارشناسانه است. تحول، دگردیسی و استحاله ی تراژدی از یونان باستان تا جهان مدرن و پست مدرن ابتدا از اشیل، سوفوکل و اورپید آغاز می شود. بعد از آن این فرآیند تاریخی را نزد کمدی نویسان یونانی یعنی آریستوفان و مناندر تا سنه کا، ترنس و پلوتوس در روم، و در دوره ی انتقالی از اعصار قرون وسطی به ویلیام شکسپیر و درام نویسان رمانتیک و شخص لسینک باید دنبال کرد. جهان مدرن نیز با درام نویسانی مانند ایبسن و استریندبرگ پیوند دارد که زمینه ساز تحولات نسل های بعدی شدند و به طغیان گری در دنیای درام دست زدند. تحول تاریخی تراژدی و استحاله ی مفهومی آن به عنصر تراژیک در دوران مدرن و پست مدرن با نمایشنامه نویسان اروپا و آمریکا خود را نشان می دهد. تحلیل این دوران گذار و زیبایی شناسی تراژدی به عنوان یک پدیده ی فکری و فلسفی در تبیین ماهیت آن؛ به خصوص در انواع مدرن تراژدی و درام پست مدرن حائز اهمیت است. این گذار مفهومی و محتوایی که در نمایشنامه ها بازتاب یافت، منجر به پیدایش ادبیات نمایشی پست مدرن شد. در این برهه ی زمانی، تراژدی های جدید؛ با درام نویسانی چون اوژن یونسکو، برتولت برشت، ساموئل بکت، هاینر مولر و هارولد پینتر در اروپا، یوجین اونیل، آرتور میلر، تنسی ویلیامز، ادوارد البی، سم شپارد، دیوید ممت و آگوست ویلسون در آمریکا شناخته می شود. نمایشنامه نویسان اروپایی و آمریکایی سهم عمده ای درگسترش مرزهای ادبیات نمایشی و فنون درام نویسی امروز جهان، تکوین و ثبات تراژدی مدرن و گذار به درامنویسی پست مدرن داشتند و در پیدایش فلسفه ورزی و تفکر درام پردازی معاصر نقشی مهم و اساسی ایفا کردند.

کلیدواژه ها:

تراژدی ، تراژیک ، تبارشناسی ، فلسفه ، زیبایی شناسی ، مدرن ، پست مدرن