اختلال شخصیت مرزی از منظر رویکرد طرحواره درمانی

اختلال شخصیت مرزی یکی از انواع اختلالهای شخصیت است که شیوع این اختلال در طول زندگی در حدود ۵ تا ۶ درصد جمعیت عمومی و در حدود ۲۰ درصد جمعیت افراد بستری شده را تشکیل می دهند. از دیدگاه روانشناسی بالینی، اختلال شخصیت مرزی با مواردی نظیر اجتناب از طرد و رهاشدگی، روابط بین فردی بی ثبات، آشفتگی هویت، اشکال در کنترل خشم، بی ثباتی هیجانی ،رفتار های خودکشی و... قابل تشخیص است. یکی از رویکردهایی که در درمان بسیاری از اختلالات بالینی پیشرفت قابل ملاحظه ای داشت، درمان شناختی - رفتاری بود، اما بسیاری از بیماران به این نوع از درمانها جواب نمیدادند. بنابراین درمانگران، رویکردهای درمانی جدیدتری را ارائه دادند که یکی از این رویکردهای درمانی که برای حل مشکلات اختلالات شخصیت به ویژه اختلال شخصیت مرزی ارائه شد، طرحواره درمانی است. بر اساس نظریه طرحواره درمانی، بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی، دارای طرحواره های ناسازگاری هستند که منجر به تشدید نشانه های این اختلال میشود. رویکرد طرحواره درمانی، بر الگوهای خود ویرانگر که از دوران کودکی فرد تکرار میشوند، تمرکز میکند. طبق پژوهشهای پیشین، شواهد حکایت از این دارد که طرحواره درمانی تاثیر بسزایی در کاهش نشانه های مراجعان مبتلا به اختلال شخصیت مرزی دارد.

کلیدواژه ها:

اختلال شخصیت مرزی ، طرحواره درمانی ، طرحواره های ناسازگار اولیه