ارائه الگوی طراحی معماری متغیر و تعاملی در شرایط کمبود اراضی قابل سکونت زمین در آرمان شهری برای آینده

زندگی انسان بر روی زمین با چالش های زیادی مواجه هست که از جمله مهمترین آن کمبود اراضی قابل سکونت بر روی زمین میباشد. چرا که انسان ها به دلیل افزایش جمعیت و دیگر عوامل متغیر دیگر که هرکدام میتوانند عامل یا تشدید کننده ی از دست دادن فضاهای قابل سکونت متعددی بر روی کره زمین باشند. زمین را به طور قابل توجهی تغییر شکل داده اند. حال با این احتمالات در صورت آماده نبودن بشریت آخرین سکونتگاه های خود را احتمالا از دست خواهد داد. از این رو طراح/پژوهشگر در این پروژه سعی بر این داشته است تا به تضمین سکونتگاهی نوین و ابدی برای بشریت پروژه ای با نام زندگی پیما که برمبنا دو هدف اصلی طراحی شده است. بپردازد. هدف اول: فراهم کردن یک سکونتگاه جدید و تضمین شده برای بشریت و هدف دوم:تعریف و معرفی یک سبک زندگی جدید برای آیندگان در قالب مگااستراکچرهای ملقب به زیست ماشین ها با رویکرد ارتقاء کیفیت زندگی بشریت، طراح آرمان شهری را در بازه ی زمانی پیش فرض ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ سال آینده به عنوان راهکار پیشنهادی به تصویر کشیده است که درآن فضای معماری محدود به یک حجم ثابت نباشد. همانطور که آمروزه ساخت بناهایی که همچون موجودی زنده دارای حر کت هستند. فلسفه ی جدیدی در حیطه ی معماری بوجود آورده است. این پروژه نیز در تلاش است که درفضای داخلی آن، معماری به جریان اصلی زندگی مبدل شود. به طوری که فضای اطراف خود را از حالت جامد و ثابت به متغیر و سیال تغییر داده با این هدف که بتواند هر زمان فضای مورد نیاز استفاده کننده را تشکیل و تغییر داده و نیازهای بالفعل و بالقوه انسان ها را پوشش دهد؛ قلمرو موضوعی این پژوهش, آینده پژوهی در زمینه ی طراحی معماری متغیر و تعاملی با استفاده از ترکیب نمودن روش توصیفی و سناریو محور مانرما در جهت ساخت آینده می باشد.

کلیدواژه ها:

آینده پژوهی ، آرمانشهر ، معماری بقا ، معماری متغیر ، معماری تعاملی ، نورو معماری