برخورد آموزش بومی و مدرن

آموزش بومی به عنوان یک راهبرد آموزشی موثر برای تداوم و تقویت تاریخ، فرهنگ و زبان گروه های بومی معرفی شده است. در این مقاله به این موضوع اشاره می کنیم که اهداف و شیوه های خاص آموزش بومی، با رویکرد جزئی گرایانه ضروری، همتاهای هژمونیک متضادی را در نظام های آموزشی ملی پیدا می کند که در نهایت هدف مورد نظر آن را کمرنگ و تضعیف می کند. این مقاله با بررسی مسائل درسی و آموزشی، رابطه بین کودکان و طبیعت، ارتباطات بین مدرسه و جامعه، ارتقای برخی زبان ها بر زبان های دیگر و کالایی سازی آموزش، تنش های رایج ناشی از معرفت شناسی های متفاوت بومی و غربی را بررسی می کند. این مقاله نتیجه می گیرد که اگر آموزش بومی می خواهد موفقیت آمیز باشد، باید به طور مداوم خود را دوباره ابداع کند تا اطمینان حاصل شود که اصول فرهنگی اساسی گروه های قومی را که به آنها خدمت می کند ارج می نهد، ماهیت ترکیبی بسیاری از شیوه های بومی را به رسمیت می شناسد، و از یادگیری به عنوان سکوی پرشی استفاده می کند.

کلیدواژه ها:

آموزش بومی ، مدرنیته ، آموزش محیط زیست ، اشکال جایگزین توسعه اجتماعی و اقتصادی