بازخوانی شعر بهزاد کرمانشاهی با تاملی در عنصر»خودتوبیخی « در شعر او

استاد بهزاد کرمانشاهی ، این »درویش دلریش «، یکی از شاعران برجسته و او یکی از میراث داران شعر کهن فارسی است که تقریبا ناشناخته مانده است . معانی ژرف، استحکام در زبان و سهولت در شیوه بیان، از ویژگی های بارز شعر اوست . شعر وی به معنای حقیقی کلمه »سهل و ممتنع « است . آرمانگرایی ، وطن دوستی ، ظلم ستیزی از مهم ترین مضمونهای شعری اوست . این پژوهش با روش توصیفی -تحلیلی ، برخی از درونمایه های شعر وی را بازخوانی نموده و کوشیده به این پرسش پاسخ گوید که فضای حاکم بر شعر او، چه ویژگی هایی دارد. نتایج به دست آمده از این پژوهش گویای آن است که دغدغه های انسانی ، عشق به میهن و بی زاری از ریا و سالوس در جای جای اشعار وی هویدا است . آرمانگرایی شاعر از یک سوی و ناکامی های مبارزات ملی طی سالیان از سوی دیگر، همواره ذهن و روان حساس شاعر را مکدر نموده و در نتیجه آن، در آن بخش از شعر وی که به بازگویی حدیث نفس پرداخته ، غالبا یاسی سنگین ، همراه با نوعی »خودتوبیخی « بر شعر او سایه افکنده است .

کلیدواژه ها:

شعر معاصر ، بهزاد کرمانشاهی ، خودتوبیخی ، سهل و ممتنع