بررسی رابطه هوش فضایی و عملکرد تحصیلی با خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان متوسطه شهرستان بردسکن

موفقیت هر موسسه آموزشی به عملکرد تحصیلی، افزایش علاقه به کشف عوامل مرتبط با پیشرفت تحصیلی بستگی دارد. درک بیشتر این حوزه ممکن است به کاهش نرخ بالای شکست تحصیلی کمک کند. این پژوهش با هدف بررسی رابطه هوش فضایی و عملکرد تحصیلی با خودتنطیمی هیجانی دانش آموزان متوسطه شهرستان بردسکن می پردازد. روش تحقیق حاضر به لحاظ هدف کاربردی و از نوع توصیفی تحلیلی می باشد. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه می باشد. روش نمونه گیری تصادفی ساده استفاده شده است، برای تعیین حجم نمونه از جدول مورگان استفاده شده است که حجم نمونه برابر ۱۳۱ نفر برآورد شده است. در این پژوهش از سه پرسشنامه استاندارد پرسشنامه هوش هیجانی(شوت و همکاران، ۲۰۲۲)، پرسشنامه هوش فضایی(خانگ و همکاران (۲۰۱۱)، پرسشنامه عملکرد تحصیلی فام و تیلور (۱۹۹۹) استفاده شد. این مقاله نشان می دهد نشان می دهد ضریب همبستگی پیرسون محاسبه شده بین هوش فضایی و عملکرد تحصیلی با خودتنظیمی هیجانی به ترتیب (۶۶۱/۰)، (۶۹۰/۰) و (۶۹۳/۰) در سطح آلفای ۰۱/۰ معنی داری است( P<۰/۰) لذا H۰ دال بر عدم وجود رابطه بین دو متغیر رد می گردد و H۱دال بر وجود رابطه معنی داری مورد تایید قرار می گیرد بنابراین چنین استنباط می شود که با اطمینان ۹۹% بین هوش فضایی و عملکرد تحصیلی با خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان متوسطه شهرستان بردسکن رابطه ی مستقیم و معناداری وجود دارد. نتایج حاکی از اهمیت و نقش هوش هیجانی، و هوش فضایی در ارتقای پیشرفت و عملکرد تحصیلی است که باید مد نظر متخصصان و مسئولان آموزش و پرورش قرار گیرد. همچنین هوش فضایی و خودتنظیمی هیجانی نقش مهمی در پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دارند. لذا توجه به این دو عامل در برنامه های آموزشی و پرورشی می تواند به ارتقای عملکرد تحصیلی دانش آموزان کمک کند.

کلیدواژه ها:

موفقیت تحصیلی ، هوش ، آموزش و پرورش ، خودکارآمدی