ارزیابی روشهای نوین بازیافت مخلوط مواد زائد پلیمری

امروزه مزایای چشمگیر حاصل از گسترش صنایع پتروشیمی و تولید مواد پلیمری توسط مشکلاتی که طی سالهای اخیر در اثر دورریزی نهائی زائدات پلاستیکی و پلیمری ایجاد شده در پرده ابهام قرار گرفته است. بررسی ها نشان می دهد با فزونی یافتن این زائدات، روشهای متعددی نیز برای بازیافت و ساماندهی آنها معرفی شده اند که هر کدام بامشکلات متعددی از جمله هزینه بالا، آلودگی ثانویه محیط زیست، کیفیت پائین محصولات بازیافتی، مشکلات فراوان در اجرا و ... همراه بوده است. از جمله این روشها که عمدتاً از دهه 1950 به بعد معرفی شده اند می توان به فرایندهای بازشت به چرخه تولید، دفن بهداشتی، بازیافت به صورت حرارتی و القای تخریب پذیری بیولوژیک اشاره نمود. بخش عمده مواد زائد پلیمری که به یک سیستم جمع آوری مواد زائد راه می یابد را مخلوطی از انواع پلیمرهای پلی اتیلن، پلی استیرن، پلی وینیل کلرید، پلی پروپیلن و پلی اتیلن ترفتالات تشکیل می دهد. طی دهه 1980 ادعاهای زیادی در مورد استفاده از این مواد مطرح شد اما انجام عملیات بازیافت برای مخلوط زائدات با دستگاههای سنتی موجود با موفقیت همراه نبود. بدنبال آن محققین در جهت ابداع روشهای فراورش مخلوط مواد زائد پلاستیکی روشهای نوینی را ارائه کردند که از آن جمله می توان به فرایند رکلیمات در انگلیس، فرایند ریورزر در ژاپی، فرایند ریمیکلر و فلیتا در آلمان و فرایند کلوبی در هلند اشاره نمود. هدف از این مقاله معرفی و ارزیابی روشهای نوین بازیافت مخلوط مواد زائد پلیمری می باشد.

کلیدواژه ها:

زائدات پلاستیکی ، بازیافت ، تخریب پذیری بیولوژیک