بررسی وضعیت عماری حال و آینده ایران

مهمترین ایراد به شیوه طراحی و ساخت و ساز در بافت های معاصر شهری، مواجهه انفرادی و انتزاعی با بنای مورد طرح و ساختن بدون معماری است. در مسیر طراحی، حضور هر و پیرامون بنا به کلی نادیده گرفته می شود. مهم نیست که اطراف ساختمانی که در حال احداث است چه اشکال و مصالح و زمینهای وجود دارد، ارتفاع بناهای اطراف چه مقدار است، بدنه ها، کوجه ها، خیابان های پیوسته و مشرف به این بنا چه ویژگی هایی دارند، تأثیر بنای مورد نظر در تشریح و توصیف خط آسمان و پیوند با زمنی چگونه است. به زبانی دیگر طراحی بنا از نقطه نظر شهرسازی و شهر مطرح نیست. در بزرگترین شهر کور با وسعتی نزدیک به 700 کیلومتر مربع، یکی از مهمترین عناصر حیاتی جامعه مدنی یعنی فضا، به هدر رفته است و همان گونه که می بایست جلوگیری از به هدر رفتن آب و برق را دائماً تذکر داده و راح حل های مواجه با این اتلاف را گوشزد کرد و آگاهی لظحه ای شهروندان را درباره حس صرفه جویی افزایش داد، می بایست حس فشایی را نیز به شدت تقویت و تحکیم کرد. به عبارتی دیگر همراه با رشد سریع شهرها از معماری، شهریت و فضا تهی شده است و آنجه شهرها را گسترش داده ساختمان سازی بوده است نه معماری.

کلیدواژه ها:

معماری ایران ، فضا ، بافت شهری ، ساخت و ساز بدون معماری