گونه شناسی مسکن روستایی استان خوزستان

رنگ باختن مفهوم هویت در معماری، ضعف در شهرسازی و رشد سرطانی شهرها، همه این مسائل ریشه در فراموشی بنیانی اساسی به نام روستا، که سر منشاء و الگوی معماری شهرهاست دارد. مسکن روستایی بر خلاف مسکن شهری فقط محل سکونت و استراحت خانواده نیست، بلکه بر اساس اقلیم و الگوی معشیت خانواده شکل می گیرد. از این رو شناخت وضع موجود مسکن اولین و حیاتی ترین رویکرد در فرایند طراحی معماری روستایی به شمار می رود. ناپایداری ساختمان ساختمان های مسکونی روستایی و تجزیه های تلخ حوادث غیر مترقبه در ایران، ضرورت سازماندهی عملی و فنی معماری مسکن مبتنی بر ریشه های فرهنگی و زیست محیطی را به یک ضرورت تبدیل کرده و بنابراین گونه شناسی مساکن روستایی در اولویت قرار گرفته است. در این پژوهش با گردآوری تمام اطلاعات لازم در خصوص تعداد و انواع آبادی های استان و انجام تحلیل های لازم به برداشت مشخصات لازم گونه های مسکن روستایی 100 روستا در سه پهنه پیشنهادی دشت، کوهپایه و ساحل پرداخته و با ترسیم نقشه های مسکن های روستایی نمونه، به تجزیه و تحلیل عملکردی و اقلیمی گونه های منتخب و در نهایت ضوابط طراحی مسکن روستایی در زمینه مصالح و تکنولوژی ساخت ، طراحی اقلیمی همراه با ظوابط خاص طراحی در پهنه های مختلف تدوین می گردد.

کلیدواژه ها:

هویت ، روستا ، معماری روستایی ، گونه شناسی ، ظوابط طراحی