بررسی واکنش واریته های مختلف نیشکر به سیستم های خاکورزی مرسوم و کم خاکورزی در کشت و صنعت نیشکر هفت تپه

به منظور بررسی اثر کم خاکورزی و روش های خاکورزی مرسوم بر عملکرد کمی و کیفی واریته های تجاری نیشکرآزمایشی به صورت کرت های یک بار خرد شده بر پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در اراضی شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت تپه واقع در شمال استان خوزستان انجام شد. عامل اصلی شامل سطوح مختلف خاکورزی (سه نوبت زیر شکنی در عمق 90 سانتی متر، دو نوبت زیر شکنی در عمق 90 سانتی متر، یک نوبت زیرشکنی در عمق 90 سانتی متر +یک نوبت گاوآهن برگردان دار در عمق 30 سانتی متر، دو نوبت گاوآهن برگردان دار در عمق 30 سانتی متر) و واریته بعنوان عامل فرعی در سه سطح (واریته های تجاری زودرس CP 57-614 میان رس CP 69-1062 و دیررس CP-48 ء103) بود. نتایج آزمایش نشان داد که اثر خاکورزی بر صفات عملکرد ساقه، عملکرد بیولوژیک و ارتفاع ساقه معنی دار بود.اثر واریته بر تمام صفات به جز ارتفاع ساقه و تعداد میانگره معنی دار نبود و اثر متقابل خاکورزی و واریته نیز بر تمام صفات بجز درصد استحصال معنی دار بود. بررسی مقایسه میانگین ها نشان داد که تیمارهای همراه با شیارزنی (روش مرسوم و 2 نوبت شیارزنی) بیشترین تاثیر را بر صفات کمی عملکرد ساقه، عملکرد بیولوژیک، تعداد ساقه در متر مربع و ارتفاع ساقه دارا بودند. در حالی که صفات کیفی به طور معنی داری تحت تاثیر روش های مختلف خاکورزی قرار نگرفته و اختلاف معنی داری بین روش های مرسوم و کم خاکورزی مشاهده نشد. همچنین در بین واریته های مورد بررسی، صفات کمی عملکرد ساقه، تعداد ساقه در متر مربع و ارتفاع نهایی ساقه در واریته میان رس CP69-1062 بدلیل دارا بودن خصوصیات ژنتیکی و مرفولوژیکی برتر، نسبت به دو رقم دیگر در سطح بالاتری قرار گرفت. بطور کلی تیمار دو نوبت شیارزنی و واریته CP69 الاترین سطح صفات کمی و کیفی عملکرد ساقه، عملکرد بیولوژیک، ارتفاع نهایی ساقه و درصد استحصال شکر از نیشکر را به خود اختصاص داد. لذا می توان در شرایط مشابه این آزمایش، کاهش یک نوبت عملیات شیارزنی در واریته مزبور را در مزارع پلنت کشت و صنعت نیشکر هفت تپه (شمال خوزستان) توصیه نمود.

کلیدواژه ها:

کم خاکورزی ، خاکورزی مرسوم ، نیشکر ، صفات کمی و کیفی ، هفت تپه