مدیریت بقاع متبرکه با رویکرد توسعه ی گردشگری پایدار شهری (نمونه موردی: امامزاده هاشم گیلان)

گردشگری به عنوان روبه رشدترین صنعت اشتغالزا در دنیا و دومین صنعت درآمدزا پس از نفت، در حال تبدیل شدن به یکی از ارکان اصلی اقتصاد تجاری جهان است، علاوه بر آن برنامه ریزان و سیاستگذاران توسعه نیز از گردشگری به عنوان رکن اصلی توسعه ی پایدار یاد می کنند. یکی از انواع گردشگری، گرئشگری مذهبی است. صاحب نظران صنعت گردشگری بر این باورند که به لحاظ موقعیت فرهنگی – مذهبی خاص ایران در میان کشورهای دیگر، گردشگری مذهبی جای رشد و توسعه ی بسیاری در کشور ما دارد. با این وجود گردشگری مذهبی در ایران با وجود 8919 مکان مذهبی مقدس، هنوز فاقد ساماندهی تخصصی و متمرکز بوده و این وضعیت نابسامان حتی در شهرهای اسلامی مهمی همچون مشهد و قم نیز مشاهده می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی توریسم مذهبی و ارائه ی رهیافت های آن در شهر گیلان با در نظر گرفتن کاربری شاخص مذهبی امامزاده هاشم و بقعه ی متبرکه ی آن به منظور نیل به توسعه ی پایدار می باشد. روش پژوهش توصیفی – تحلیلی و به صورت اسنادی – کتابخانه ای و تکنیک مشاهده، مصاحبه، تصاویر و غیره است. یافته های پژوهش حاکی از آن پتانسیل بالای طبیعی، تاریخی، فرهنگی، اقتصادی و مذهبی امامزاده هاشم شهر گیلان در ارتقای صنعت گردشگری مذهبی می باشد. در پایان نیز پیشنهادات لازم برای اجرای نمودن و عملیاتی کردن ابعاد مختلف بیان شده است که می تواند برای برنامه ریزان و نیز مسئولان اجرایی به منظور دستیابی به اصول پایدار در شهرهای اسلامی کشور قابل استفاده قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

بقاع متبرکه ، گردشگری ، شهر اسلامی ، توسعه ی پایدار