ارزیابی قابلیت پیادهمداری فضاهای شهری با تکیه بر شاخصهای انسانی در قالب بررسی نمونه موردی خیابان انقلاب

پیاده روی قدیمی ترین شکل جابجایی انسان در فضاست که می توان آن را حق طبیعی استفاده کنندگان از فضاهای شهری دانست. تا قرن اخیر اکثر شهرها در مقیاس حرکت عابر پیاده بود؛ اما امروزه محورهای پیاده به ویژه در مراکزشهری، که مکان های اصلی خرید و گردش و عبور شهروندان به شمار می آیند ، به علت تسخیر شهر توسط وسایل نقلیه و چیرگی آن بر انسان، مورد کم توجهی جدی قرار گرفته اند. همزمان با کاهش سهم جابه جایی عابر پیاده در نظام حملو نقل در شهرهای بزرگ، در چند دهه اخیر تلاش زیادی ازسوی مسئولین مدیریت این شهرها در جهت مناسب سازی فضاهای عمومی پایدار آغاز گشته است. هدف از این مقاله ، ارزیابی رفتار عابر پیاده به منظور ارتقای کیفیت سازمان فضایی / عملکردی در مراکز شهری از طریق بررسی شاخص های موثر در افزایش پیادهروی، در ارتباط با مکان های پیادهروی در فضاهای عمومی شهری(میدان و خیابان) می باشد. این پژوهش نشان می دهد در این فضاها، شاخص های فیزیکی- فرهنگی- اجتماعی از عوامل تاثیر گذار بر روی حرکت عابر پیاده می باشند

کلیدواژه ها:

عابر پیاده ، رفتارهای انسانی ، فضاهای عمومی شهری ، پیاده رو ، خیابان انقلاب