کهن میدان های شهری و پیاده مداری، گذری از خلوت تا حضور (بررسی موردی: میدان امام حسین (ع) تهران)

فضاهای شهری پیاده مدار از فضاهای باز شهری است که با هدف توسعهفضاهای پیاده در سطح شهرها به یکی از محورهای برنامه ریزی و طراحی شهری بدل گردیده است. از نمونه فضاهای پیاده مدار در تهران، میدان امام حسین (ع) است که با هدف ایجاد گذر آیینی در حال ساماندهی است. این میدان یکی از گره های مهم شهری تهران است و فاز اول آن پروژه به بهره برداری رسیده است، سؤال محوری تحقیق حاضر چنین است: کدام یک از فاکتورهای فضای پیاده مدار موفق در طرح میدان امام حسین (ع) دیده می شود؟ تحقیق حاضر، از نوع توصیفی - تحلیلی و با روش کیفی صورت گرفته و جمع آوری داده ها بوسیله مطالعات کتابخانه ای و میدانی است. در تحلیل کیفی این میدان، ریز فاکتورهای زیر مورد توجه بوده است: ارزیابی کیفیت فضایی میدان از لحاظ بصری از دید عابر پیاده، ارتباط بین عابر پیاده با فضاهای عملکردی همجوار، درنظر گرفتن عملکردهای موجود در جهت افزایش پویایی محیط و انعکاس سنت های دیرینه (اجرای مراسم دینی مانند نمازهای عید، مراسم تاسوعا و عاشورا و ...). در این پژوهش در مرحله اول، آخرین نظریه های متفکرین حوزه منظر شهری، با روش تحلیل محتوا بررسی شده و فاکتورهای یک فضای پیاده مدار مطلوب بدست آمده است. در ادامه فاکتورهای مهم در طراحی این میدان از نظر طراحان در قالب جدول SWOT ارائه شده و با نتایج حاصل از توزیع 150 پرسشنامه در این محدوده، مورد قیاس قرار گرفته است. این نتایج نشانگر این مطلب بوده است که طرح اجرا شده ی حاضر نتوانسته است در زمینه زیبایی شناسی و سیستم تردد شهری موفق عمل کند.

کلیدواژه ها:

فضاهای باز شهری ، پیاده مداری ، ارزش های فرهنگی و بومی ، میدان امام حسین (ع) تهران ،