چالش های دانش آفرینی سازمانی در نظام آموزش عالی

دانش آفرینی یک پدیده جمعی است. بنابراین، تنها از سوی سازمانهایی عملی است که دسترسی کاملی به دانش داشته و ازتوانایی بالایی در ادغام عقاید و تجارب برخوردار باشند. لذا، بخشهایی از دانش که قاعدتا در اختیار دیگران است، برای سازمان در اثر تعاملات متعدد، دانش جدید ایجاد میکند. بر این اساس، دانش آفرینی برای سازمانهایی مقدور است که ظرفیتهای پویایی را برای تحصیل یکپارچگی دانش فراهم کنند که از آنها به عنوان ظرفیت جذب یاد میکنند. صاحبنظران ظرفیت جذب توانایی سازمان را در ارزشگذاری، ذوب کردن، در آمیختن و کاربرد دانش جدید میدانند. در این مقاله با بررسی مدلهای گوناگون دانش آفرینی در سازمانها، تلاش شد چالشهای دانش آفرینی سازمانی در آموزش عالی کشور به عنوان مهمترین نهاد دانش آفرین در کشور شناسایی و اولویتبندی شود. نتایج نشان میدهد دانشگاهها باید نقش هدایتی در برنامهریزی و اجرا به عهده داشته باشند، لذا این امر مستلزم آن است که در فرایند دانش آفرینی درگیر شوند. بدین ترتیب علاوه بر رسالتهای آموزشی؛ پژوهشی؛ کارآفرینی؛ شاهد ظهور رسالت چهارم آموزش عالی با عنوان دانش آفرینی خواهیم بود

کلیدواژه ها:

دانش آفرینی ، مدیریت دانش ، نظام آموزش عالی دانش آفرین ، کارآفرینی سازمانی ، رسالت دانش آفرینی