از شکل تا صورت در هنر و معماری

معماری یک مکتب و قوم را بیآشنایی با مبانی فکری و زمینه های حکمیآن، در همان پهنه سرزمینیاش نمیتوان بازشناخت. شکل به عنوان کلام نهایی معمار، دریچه ای است که از آن طریق میتوان به ایده های او راه برد. دنیای درونی معمار اگر مجلای شکل را برای بروز نیابد، موجودیت نمییابدو به هستی در نمیآید. شکل که متاثر از زمان، مکان، تکنولوژی ساخت و صورت است، تعامل میان معمار، بهره وری کننده از معماری و نقاد آن را محققمیسازد. غرض از صورت در این مقاله شکل نبوده و مقدم بر آن است. کلامیکه در ذهن معمار نقش میبندد و با ساخته شدن معماری از بین نمیرود این مقاله تلاش کرده تا صور خیالیای را که در راه دستیابی به مراتب وجودی و حقیقت معماری در ذهن سازنده بنا بوده، - صوری که چگونه معماری خواستن؟ را بنیاد نهاده- و با ابزارها و مولفه های فرهنگ معماری چگونه معماری ساختن را رقم زده- و به شکلی محسوس عرضه کرده را بشناسد و سپس بشناساند. از ویژگی های مهم این بحث آن است که، اگرچه بر مبانی نظری معماری تاکید دارد، ولی گاه به لحاظ نگرش و موضوع و گاه به لحاظ روش، به رشتههای دیگر هنری نیز اشاه دارد. زیرا مبانی نظری هنرهای مختلف پیوسته و یگانه است. شاکله نظریهپردازی و راهبرد این مقاله کیفی و بر مبنای بعد هستی شناسی و معرفت نسبت بدان بوده است؛ و معماری را از وجه شاعرانه و هنری تا وجه انتزاعی و کالبدی آن مورد توجه قرار میدهد

کلیدواژه ها:

شکل ، صورت ، وجود ، زمان و مکان