بررسی علت تقدس آب در باغ ایرانی و ریشه یابی این تقدس

عشق به زندگی و طبیعت ریشه های عمیقی در تاریخ و فرهنگ مردم ایران دارد. مفاهیم عقیدتی و رفتاری در هسته های این تمدن نشان می دهد که انسان برای زندگی با طبیعت به وی ژه طبیعتی سرسبز تلاشی دایم داشته است . در اقلیم اکثر گستره های ایران زمین ، سرسبزی به خودی خود در اختیار انسان نیست لکن عناصر تشکیل دهنده این سرسبزی یعنی آب و هوا ، خاک، و خورشید (آتش) این چهار عنصر مقدس حیات (در افکار ایرانی) حضور دارند و نیازمند به فکر تصمیم و اقدامات انسان هستند تا در شرایط معینی تواما آفریننده سرسبزی باشند. اگر معماری ایران عصاره و تبلور اندیشه ایرانی در مواجه با فضای زیست انسانی است و اگر شهرهای تاریخی ماهمواره رنگ خاک و طعم آب جاری در سرزمینمان را با خود دارند، دور از ذهن نیست که تصور کنیم باغهای ایرانی گذشته از اندیشه های شکلگیریشان، دورنمایی از آرمانهای انسان ایرانیاند؛ چه آنگاه که با حفظ تقدیس، آب را چنان در باغ میگرداندند تا باغشان نیز نماد فکر و اندیشه و عناصر هستی بخششان شود و چه به زمانی که بیش از همیشه باغ را تمثیلی از بهش ت برین می دانستند و تمنای جاودانگی را در باغ تجربه میکردند. آب به معنای سرچشمه حیات و گیاهان جلوه های جمال و زیبای طبیعت اند و حضور آب در باغ به عنوان یکی از عناصر اصلی همیشگی بود.آب از گذشته یک عنصر مقدس بوده است. در این تحقیق سعی بر آن بوده که علت تقدس و حضور آب در پارک ریشه یابی شود وبررسی گردد که آیا این تقدس به اسلام بر می گردد یا در ادیان گذشته ام این تقدس وجود داشته و در ادامه تفاوت استفاده آب در زمان اسلام و ایران باستان بررسی می شود

کلیدواژه ها:

شکل عینی ، تقدس ، حس مکان ، باغ ایرانی