نقش ادراک در عینیت اعیان از منظر فلسفه هوسرل

مسأله عینیت یکی از بحثهای اساسی و دشوار در فلسفه جدید و معاصر است. در این مقاله سعیمان بر این خواهد بود که این مسأله را از منظر پدیدارشناسی استعلایی هوسرل و مفاهیم جدیدی که عرضه میکند مطرح کنیم. از آنجا که ادراک به ویژه ادراک حسی از لحاظ قصدیتو عمل قصدی منطوی در آن به عنوان پایینترین لایه مراتب عینیت میتواند در راهیابی به عینیت سایر اعیان چه واقعی و چه غیر واقعی (ایدهآل) به عنوان مبنا عمل کند مورد توجه ما درنوشته حاضر بوده است. در این راستا عینیت خود ادراک حسی و نقش آن در هدایت ذهن به سوی اعیان ماهوی و مثالی و برعکس نقش اعیان اخیر و سهم آنها در عینیت خود ادراک موردبحث قرار خواهد گرفت. با توجه به اینکه مقوله عینیت و مقوله بداهت در فلسفه هوسرل کاملا متضایفند و معنای بداهت در این فلسفه به شیوهای خاص و به عنوان امری خود-داده از همانابتدا خود را در پایینترین سطوح یعنی در سطح اعیان ادراک حسی نشان میدهد و بداهت و عینیت ادراک حسی از این منظر مطرح میگردد، نظرگاه انتقادی پدیدارشناسی هوسرل شالودهاستوار و جدیدی را برای عینیت معرفی میکند مشروط بر اینکه این نظرگاه با تمام وسعت و جامعی اش به طور صحیح در نظر گرفته شود

کلیدواژه ها:

عینیت ، بداهت ، قصدیت ، ادراک حسی ، پدیدارشناسی استعلایی