ضرورت رجوع به اخلاق برای تحقق توسعه پایدار، و نقش آموزش مهندسی

در این مقاله ابتدا با تکیه بر آراء برخی جامعه شناسان خصوصاً مفهوم «جامعه پرمخاطره» اولریش بک، جهان امروز، جهانی پرمخاطره دانسته می شود. سپس نشان داده می شود که تلاش برای حل تمام مشکلات جوامع بشری با اتکاری صرف به عقل و علوم طبیعی نه تنها ناکام بوده بلکه بعضاً نتایج فاجعه باری به همراه داشته است. نتیجه گرفته می شود که چاره ی مشکلات امروز انسان و سیاره زمین، و راه دست یابی به توسعه پایدار، در توجه به اخلاق و ارزش های انسانی نهفته است. در ادامه این نکته امیدبخش مطرح می گردد که امروزه بیش از همیشه ضرورت بررسی مخاطرات و چاره یابی برای آنها درک شده، و بحث پیرامون رابطه میان «اخلاق» و «توسعه» به یکی از داغ ترین مباحث در مراکز علمی بدل گشته است. سپس با تکیه بر مدل بومر و همکاران، عوامل مؤثر بر اخلاقی یا غیراخلاقی عمل کردن افراد بررسی شده و به نقش ویژه دانشگاه ها و مراکز آموزشی در شکل دهی اخلاقیات افراد پرداخته می شود. در پایان با توجه به نقش عمده مهندسان در پیشرفت و توسعه جوامع بشری، و تعهداتشان نسبت به محیط زیست و آینده انسان، نتیجه گرفته می شود که «آموزش مهندسی» می تواند به تربیت متخصصین متعهد به اخلاق و ارزش های انسانی، زمینه ساز تحقق «توسعه پایدار» شود.

کلیدواژه ها:

آموزش مهندسی ، اخلاق مهندسی ، توسعه اخلاقی ، توسعه پایدار ، مسئولیت پذیری