الزامات معماری تاثیرگذار براجتماع پذیری فضای عمومی دانشگاه مطالعه موردی: دانشکده علوم دانشگاه بوعلی سینا همدان

معماران و طراحان شهری محیط را با هدف تامین فرصتهایی برای تعاملان اجتماعی انسان ها طراحی می کنند تعامل بادیگران و مشاهده فعالیت های مردم باوجود آوردن زمینه های اجتماعی شدن به رشد فردی انسان کمک می کند اجتماع پذیری فضاهای عمومی مثل ابنیه آموزشی فرهنگی و مسکونی که روابط فیمابین استفاده کنندگان غیرکارکردی تر یا به تعبیری انتروفیلیک انسانی محسوب میشود و تعاملات رویداده درانها حاصل مقاصد صف کارکردی و ازپیش تعیین شده نیست اهمیت بیشتری می یابد بدین منظور مطالعه این پژوهش برروی فضاهای اموزشی دانشگاه تمرکز داشته است و دانشکده علوم پایه دانشگاه بوعلی سینا همدان به عنوان نمونه مورد مطالعه این پژوهش انتخاب شده است هدف شناسایی عوامل کالبدی و غیرکالبدی موثر براجتماع پذیری و اجتماع گریزی فضای عمومی دانشگاه است روش تحقیق باتوجه به ماهیت موضوع ازنوع کیفی و رویکرد آن ارزیابی وضع موجود برپایه تحلیل محتوای داده های بدست آمده بااستفادها زروش مشاهده میدانی و ثبت رفتارهای انجام گرفته درفضاهای تجمع به شیوه غیرمداخله گر است نتایج پژوهش نشان میدهد اجتماع پذیری و اجتماع گریزی مکان های تجمع و عمومی دانشگاه باعوامل کلیدی - فضایی رابطه تنگاتنگی دارد و سازگاری بین کالبد فضا و رفتارتعاملی فرافردی درتمایل به تعامل و حضور بیشتر درفضا تاثیر گذارند و اجتماع پذیری فضا را تقویت می کند

کلیدواژه ها:

اجتماع پذیری ، اجتماع گریزی ، فضای عمومی ، دانشگاه ، عوامل کالبدی ، عوامل غیرکالبدی