مطالعه تطبیقی مجموعه های مسکونی اکباتان وآتیساز بارویکرد پاسخ دهی محیطی

مسکن همواره جزء نیازهای اولیه انسان بوده و همواره در پی تکامل بشر، مسکن نیز از لحاظ کیفی و کمی مسیری تکاملی طی کرده است. اما با گذشت زمان و معضلی چون افزایش جمعیت و نیز کمبود زمین، معماران و طراحان به ساخت مجتمعهای مسکونیبلند مرتبه و در پی آن کاهش فضاهای باز عمومی شده است . این مجتمع ها بدون توجه به نیازهای روانی تنها به تأمین نیازهای فیزیکی آن هم نه به صورت کامل ساخته پرداخته اند، با بی توجهی به نیازهای روانی مانند تعاملات اجتماعی، حریم و... باعث افزایش ناهنجاریهای اجتماعی و در پی آن کاهش امنیت شهری می شود. هدف از این پژوهش، شناخت فضای باز مجتمع های مسکونی و گونه شناسی آن به جهت تأکید بر فضاهای مابین ساختمان ها است. تهران به عنوان یک کلان شهر و دارا بودن ویژگی های کلان شهری، به طور عام و مجتمع های مسکونی به طور خاص نیز همواره با مساله انسجام مواجه بوده است که مجتمع های مسکونی اکباتان و آتی ساز تهران مورد مطالعه قرار گرفته است این متن به صورت تحلیلی و توصیفی بوده و در پی آن است که به روش میدانی و کتابخانه ای و با توجه به اسناد و مدارک موجود به بررسی تاثیر و نقش فضاهای مشترک در مجتمع های مسکونی بپردازد این مقاله می تواند چارچوبی برای آگاهی طراحان نسبت به چگونگی تأثیر فضای معماری برای پاسخ دهی محیطی را فراهم آورد و به این نتیجه برسد که استفاده از امکانات کالبدی موجود در مجتمع ، استقلال نسبی در خدمات، وجود امنیت، همکاری،مسئولیت پذیری، تعاملات صمیمی و ... خود مختاری اجتماعی از سوی ساکنین می باشد و برای آگاهی طراحان و بالا بردن کیفیت زندگی شهری نسبت به چگونگی تأثیر فضای معماری برپاسخ دهی محیطی را فراهم آورد و در افزایش کالبدی محیطی شهری مؤثرباشد.

کلیدواژه ها:

فضای باز مسکونی ، پاسخدهی محیطی ، مجتمع های مسکونی