استفاده از مصالح پایدار در معماری

در پی رشد جمعیت و آلوگی های روز افزون محیطی، استفاده از مصالحی که تنها یکبار قابلیت استفاده دارند و پسماندهای آن ها تا سال ها در طبیعت باقی می مانند نیز، افزایش یافته است. اما با پررنگ تر شدن مفاهیم پایداری و صرفه جویی در مصرف انرژی، استفاده از مصالحی که قابلیت استفاده مجدد و بازگشت به چرخه طبیعی را دارند، امری لازم و ضروری است. در واقع استفاده از این مصالح، امری جدید نیست بلکه استفاده از مصالح طبیعی و بومی، در اکثر بناهای به جا مانده در جهان مشهود است. در معماری ایرانی نیز این مسئله در قالب اصل خود بسندگی، به عنوان یکی از اصول معماری ایرانی خود نمایی می کند. از فواید استفاده از بومی، می توان به صرفه اقتصادی و قابلیت بازگشت به چرخه طبیعی محیط زیست اشاره نمود. امروزه با پیشرفت تکنولوژی، علاوه بر این مصالح که اکثرا بدون اعمال فرایندهای پیچیدهای قابل استفاده می باشند، مصالحی تولید شده است که علاوه بر داشتن ویژگی های مذکور دارای ویژگی های منحصر به فرد دیگری نیز می باشند و به نوعی ضعف های مصالح سنتی را دارا نمی باشند. در این پژوهش این مصالح در دو دسته بندی کلی مصالح بومی ( سنتی ) و مصالح جدید معرفی شده اند تا معماران بتوانند با شناخت و استفاده از این مصالح، قدمی در راه رسیدن به معماری پایدار بردارند.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، مصالح بومی ، پایداری