نقد سبک رهبری بازگشت به مسیر اصلی در نظامهای آموزش عالی مبتنی بر توسعه منابع انسانی

نظریه بازگشت به مسیر اصلی، رویکردی نو ظهور در میان سبکهای مختلف رهبری همزاد با رتبه بندی های دانشگاهی در جامعه نظامهایآموزشی است. اگرچه غایت و هدف این نظریه رشد و توسعه نظام های آموزشی در راستای توسعه منابع انسانی است و تعمق و بازنگری در نظریه، بحث تازه و چالشهای پیش از این برجسته نشدهای را در عرصه رسالتهای آموزشی و تربیتی مطرح میسازد.که مورد غفلت قرار گرفتن آن ها از سوی رهبران آموزشی میتواند آثار سوء جبران ناپذیری را بر بدنه نظام های آموزشی و به ویژه آموزش عالی وارد نماید. از اینرو، هدف این مقاله مورد استفاده قرار دادن نظریه بازگشت به مسیر اصلی به عنوان سبکی جدید از رهبری بر اساس رسالت سازمانهای آموزشی در از طریق نقد و بررسی ابعاد مختلف آن در راستای موفقیت و بهبود وضعیت جهانی نظام آموزش عالی جمهوری اسلامی ایران با کمترین آسیب با استفاده از روش تحلیل فلسفی است. بر اساس تحلیل و نقد انجام شده این نظریه در زمینههای نئولیبرالیسم و شرایط عصر نوین و متأثر از آموزههای اقتصاد آزاد و بازارهای بین المللی جهانی شکل گرفته و چالشهای آن در کاربرد: عدم تمایز میان نظامهای تجاری و آموزشی، ضعف توجه به عاملان اصلی تغییر در سازمانهای آموزشی، ضعف توجه به شاخصهای کیفیت تدریس و یادگیری، تمرکز بر نتایج در مقابل فرایندها، تغییرات کوتاه مدت وموقت میباشند. بر اساس اصول رهبری و مدیریت و با توجه به نظر صاحبنظران توسعه منابع انسانی در نظامهای آموزشی راهکارهای مختلفی برای رفع این چالشها میتوان ارائه نمود. این راهکارها بر اساس تحلیل نظریات کاربردی عبارتند از: توجه به یادگیری سازمانی،تمرکز بر ایجاد چشم انداز مشترک و تصمیم گیری، توجه به معیارهای کیفیت تدریس و یادگیری و تفکر سیستمی است

کلیدواژه ها:

نظریه بازگشت به مسیر اصلی ، رتبه بندیهای دانشگاهی ، رسالتهای آموزشی و تربیتی ، نئولیبرالیسم