بررسی روش های خوشه بندی مبتنی بر منطق فازی والگوریتم ژنتیک به منظور افزایش طول عمر شبکه های حسگر بی سیم

شبکه های حسگر بی سیم دارای تعداد زیادی گره حسگر با انرژی محدود می باشند که در یک منطقه محدود جغر افیایی پراکنده شده اند. مصرف بهینه انرژی و در نتیجه افزایش طول عمر شبکه های حسگر بی سیم یکی از مسایل مهم در این شبکه هاست. روش های بسیاری برای کاهش مصرف انرژی نودها و افزایش طول عمر شبکه ارایه شده است موثرترین این روش ها دسته بندی نودها در تعدادی خوشه است که یک نود در هر خوشه به عنوان نود سرخوشه وظیفه تجمیع داده ها و هدایت آن ها به سمت ایستگاه اصلی از طریق سایر سرخوشه ها را برعهده دارد. در این مقاله چند روش در شبکه های حسگر بی سیم را که بر مبنای منطق فازی و الگوریتم ژنتیک و براساس معیار های خاص خود با سازماندهی گره های شبکه در تعدادی خوشه به کارایی بیشتری از انرژی رسیدند و در نهایت به افزایش طول عمر شبکه منتهی شده بررسی کردیم، در ترکیب این دو روش ابتدا با استفاده از منطق فازی بهترین گره هایی که قابلیت بالاتری از لحاظ انرژی ، چگالی و مرکزیت نسبت به گره های دیگر دارند به عنوان کاندید سرخوشه به ایستگاه پایه معرفی می شود و سپس با استفاده ازالگوریتم ژنتیک تعداد و محل سرخوشه ها به طور بهینه تعیین می گردد در این روش طول عمر گره های حسگر شبکه به طور قابل توجهی افزایش یافته است .

کلیدواژه ها:

شبکه های حسگر بی سیم ، خوشه بندی ، طول عمر شبکه ، منطق فازی ، الگوریتم ژنتیک