چگونگی ساختار زبان تصویر آفرین در غزلهای امیر خسرو دهلوی

هرگاه رستاخیزی شگفت در زبان روی دهد که دستاورد آن آفرینش شاهکاری هنرمندانه در زبان یک ملت باشد، آن را ادبیات می نامیم .بدین ترتیب می توانیم زبان ادبی را زبانی دیگرگونه از زبان روزمره و گفتار مدار بشناسیم.و ادیبان هر سرزمینی از این زبان بهره می گیرند تا سخنها و سرود ه هایشان را به وسیله تصویر آفرینی ها و امکانات هنری آن زبان پر جاذبه و مردم پسند کنند.امیر خسررو دهلوی شرارر خو سرخن هندی نیز از تواندندیهای موجود در زبان پارسری برای سررایش لزاهایی اسرتادانه و آهنگین و پر نقش و نگار سود جسته است. هدف ما در این نوشتار ارزیابی بافت و سازه های زبانی تصویر آفرین و هنرمندانه وی از جدله واژگان ،ترکیبها،جدله ها و ربارتها در لزاهایش اسررت وبرآنیم تا در این نوشررتار زبان تصررویر آفرین وی را مورد ارزیابی راردهیم.

کلیدواژه ها:

رستاخیز ، امیر خسرو دهلوی ، بافت ، زبان تصویر آفرین ، سازه های زبانی