سمبولیسم (نمادگرایی) در ادبیات فارسی

اگر بخواهیم شعر معاصر فارسی را به جریان های مشخص و متمایز از هم تقسیم کنیم، یکی از مهمترین این جریان ها، جریان سمبولیسمخواهد بود. نیمایوشیج، بنیانگذار و نماینده واقعی این جریان شعری است و شعر «ققنوس» او نخستین تجربه از این دست در شعر معاصر فارسی است.پس از نیما باید از شاعرانی چون شاملو، اخوان، فروغ، کسرایی، شاهرودی، آتشی آزاد، خویی و شفیعی کدکنی یادکرد که در دهه های سی و چهل از قرن حاضر این جریان را به اوج خود رساندند. جامعه گرایی و نمادگرایی دو ویژگی اساسی اشعاردر این جریان است. شاعران این جریان با زبانی سمبلیک و تأویل بردار، مسایل سیاسی - اجتماعی زمانه خویش را در شعر منعکسمی کنند. شعر در این جریان، شعری است متعهدانه و ملتزم. همچنین ویژگی مهم دیگر این جریان، در کنار دو عنصر عاطفه و تخیل،بر اندیشه و تفکر نیز تأکید بسیار می شود. به کارگیری زبان و واژگان و شیوه بیان حماسی نیز از ویژگی های دیگر این جریان شعری است.

کلیدواژه ها:

نماد ، مکتب ، سمبولیسم ، شعر