مرگ اندیشی از دیگاه فروغ فرغ زاد و سهراب سپهری

اندیشیدن درباره ی مرگ و سخن گفتن از آن یکی از بن مایه های رایج در ادبیات و جریان اندیشگانی یک قوم است. ادبیات هر ملت زمینه ای مناسب برای بازتاباندن و شناسایی اندیشه های ایشان درباره ی مرگ خواهد بود. مرگ پدیده ای است که سایه ی پر رمز و راز و ابهام آلود آن ب ر سراسر فرهنگ انسانی گسترده شده و ناشناختگی و رازناکی ماهیت آن در طول تاریخ اندیشه ی بشر موجب پیدایش افکار و تاملات بعضا متناقص در خصوص مرگ در عرصه های مختلف فکری از جمله شعر و ادب فارسی گردیده است و هر کدام از شاعران با تکیه بر پایگاه های فکری و معرفتی خو د، از لونی دیگر به این پدیده نگریسته اند. طلب مرگ در دیوان فروغ،گاه ناشی از نوع ارتباطی بوده است که با اطرافیان خویش داشته است؛ به ویژه مربوط به رابطه او با شاپور می باشد. مرگ از نظر فروغ عاصی، کوچی درد آلود است که نه به اختیار بل به اجبارصورت می گیرد. او در پس تولد هر نوزاد، سایه ی تاریک مرگ انسان دیگری می بیندکه مجبور است با زیستن خداحافظی کند. او اصل بودن انسان و خلقت جهان را زیر سوال می برد و آن را بیهوده تلقی می کند. مرگ در دیدگاه سهراب سپهری، استمرار حیات و جزء لاینفک و شرط مقدس زندگی است. مرگ در شه ر سهراب سپهری با نگاهی خوش بینانه و استقبال از دنیای پس از مرگ به تصویر کشیده است و قلب تصاویر مرگ در شعر او با عناصر زنده و جانبخش طبیعت می تپد

کلیدواژه ها:

افکار متناقص ، پایگاه های فکری ، دیوان فروغ ، سهراب سپری و تصاویر مرگ