بررسی ارتباط بین BMI ی WHR با چابکی و توان عضلانی در دانش اموزان پسر مقطع متوسطه شهر دهدشت

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین شاخص توده بدن و نسبت محیط دور کمر به محیط لگن با چابکی توان عضلانی در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر دهدشت می باشد. مواد و روشهای: پژوهشهای حاضر از نوع مطالعات همبستگی بوده است جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر دهدشت شامل می شدند نمونه آماری این پژوهش شامل 90 نفر دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر دهدشت را شامل می دشند که در مقعط اول، دوم و سوم دبیرستان هر کلاس به سه گروه 30 نفره به طور مساوی تقسیم شدند. برای اندازه گیری محیط کمر، آزمودنی در وضعیت اناتومیکی ایستاده و محیط باریکتر قسمت کمر با متر نواری اندازه گیری شد. برای اندازه گیری محیط باسن، حداکثر اندازه محیط دور باسن ثبت گردید. برای ارزیابی توان عضلانی از آزمون پرش طول جفتی و برای ارزیابی چابکی از ازمون دوی رفت و برگشت سریع 4!9 متر با رعایت شرایط استاندارد استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها WHR,BMI بوسیله آمار توصیفی انجام گردید. یافه ها: بیشترین اندازه قد و وزن را دانش اموزان مقطع سوم متوسط دارا بودند که به ترتیب 177/5 و 67/5 را شامل می شد. همچنین بیشترین WHR,BMI در دانش اموزان مقطع اول دبیرستان به ترتیب با 20/22 و 0/81 دیده می شد. نتایج به دست آمده نشان دهنده این است که سطح معنادادری در همه موارد کمتر از P<0/05 بوده است رابطه چابکی و BMI و چابکی و WHR معنادار و دارای همبستگی مثبت در همه مقاطع مشاهده گردید رابطه توان و BMI،؛ توان و WHR نیز در تمام مقاطع معنادار ولی دارای همبستگی منفی مشاهده شد. نتیجه گیری: بر طبق یافته های پژوهش افرادی که دارای WHR,BMI پایین ترین بودند در آزمون های چابکی و توان موفق تر عمل کردند و می توان بیان گرد که با پایین آمدن این شاخصهای می توان بهبود عملکرد چابکی و توان را پیش بینی کرد.

کلیدواژه ها:

شاخص توده بدن ، نسبت محیط دور کمر به محیط لگن ، چابکی ، توان عضلانی