رابطه هماهنگ معماری و کودکان اوتیسم

رابطه غیرقابل انکار انسان و محیط مدت هاست که بخش جدایی ناپذیری از تحقیقات معماری است. معماری به عنوان یک حرفه، مسیول ایجاد محیطی است که برطرف کننده نیازهای همه کاربران باشد و افراد خاص نباید با چنین تطبیقی مورد استثنا قرار بگیرند. اوتیسم از اختلالات مرتبط با رشد است که مشخصه ی بارز آن رفتارهای غیرمعمول و تکراری و نارسایی در مهارتهای اجتماعی و ارتباطی میباشد. اخیرا تحقیقاتی میان رشته ای بین معماری و روانشناسی برای این کودکان در دنیا صورت گرفته است که نشان می دهد محیطهای مناسب برای این کودکان،می تواند تاثیر بسیاز زیادی بر روند سلامتی آنها داشته باشد. آموزش صحیح برای کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم، نیازمند خلق فضایی ساختارمند و مناسب برای انها است که با درنظر گرفتن نیازهای حسی این کودکان در جهت بهبود ظرایطشان گام بردارد. اوتیسم در پسران بیشتر از دختران شیوع دارد و در چند ساله اخیر افزایش قابل توجهی در اکثر کشورها داشته است. در کشور ما به دلیل عدم اشنایی با اوتیسم، مراکز آموزشی موجود، غیر استاندارد هستند و فقط با تغییر کاربری ساختمانی و تبدیل ان به این مراکز، مشغول می باشند که به هیچ وجه پاسخگوی نیازهای کودکان بیمار نیستند و شهرستانها هم اکثرا فاقد این امکانات هستند. در ایران فقط دو مدرسه مخصوص کودکان ایتیسم وجود دارد که پسرانه هستند. زیرا نسبت پسران مبتلا 3 برابر دختران است و از این رو برای دختران اوتیسم هیچ گونه امکانات آموزشی در نظر گرفته نشده است. هدف از این مقاله، به دست اوردن ضوابط و استانداردهایی مدون که پاسخگوی نیازهای این کودکان باشند. در این مقاله راهکارهایی در مورد ضوابط طراحی، نحوه طراحی فضاها و پیشنهادات طراحی در جهت افزایش رشد خلاقیت و مهارت کودک اوتیسمی موجود است که بر اساس تحقیقات کتابخانه ای و میدانی به دست امده است.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، اختلالات طیف اوتیسم ، فضا و اوتیسم