تاثیر بهسازی مسکن بر زیستپذیری اجتماعی سکونتگاههای روستایی؛ نمونه موردی: شهرستان ایجرود

بررسی نتایج مطالعات متعدد نشان میدهد که کشور ما بدلیل قرارگیری در کمربند لرزه خیزی آلپ- هیمالیا در برابر سوانح ژیوفیزیکی از قبیل زلزله سطح بالایی از آسیب پذیری را دارد. در این میان سکونتگاه های روستایی بدلیل ارتباط بلافصل با محیط پیرامون و ضعف ساختارهای فیزیکی وضعیت مناسبی را ندارد. بنابراین، لزوم توجه به امر مقاومسازی و بهسازی مسکن به عنوان یکی از نیازهای اساسی تاثیر به سزایی در کیفیت زندگی و زیست پذیری ساکنین دارد. هدف تحقیق حاضر بررسی اثرات ناشی از مقاوم سازی مسکن روستایی بر روی بهبود شاخص های زیست پذیری اجتماعی از دیدگاه سرپرستان خانوار در روستاهای نمونه در شهرستان ایجرود- استان زنجان می باشد. جامعه آماری تحقیق بالغ بر 10160 خانوار است که با استفاده از فرمول کوکران 293 مورد به عنوان نمونه انتخاب شده و پرسشنامه به شیوه تصادفی ساده توزیع شده است. تحقیق حاضر از نوع کاربردی و روش تحقیق توصیفی- تحلیلی مبتنی بر گردآوری داده ها با استفاده از پرسشنامه است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری t تک نمونه ای و ویلکاکسون استفاده شده است. نتایج مطالعه نشان می دهد که مقاوم سازی مسکن روستایی به بهبود شاخص های زیست پذیری اجتماعی در ابعاد مختلف کمک کرده است به طوری که در آزمون t تک نمونه ای بیشترین تاثیر بهسازی و مقاومسازی روی مولفه پیوستگی و تعلق مکانی و کمترین تاثیر را روی مولفه آموزش عمومی داشته است. همچنین نتیجه آزمون ویلکاکسون بیانگر آن است که بیشترین تاثیر بر مولفه امنیت فردی و اجتماعی و کمترین تاثیر نیز در مولفه مشارکت و همبستگی میباشد.

کلیدواژه ها:

مقاومسازی ، مسکن روستایی ، زیست پذیری اجتماعی ، شهرستان ایجرود