بررسی و شناخت اصول و مبانی طراحی محیط جهت ارتقاء یادگیری و سلامت روانی دانشجویان

محیط یادگیری شامل کلیه ی شرایط و امکانات فیزیکی، روانی، عاطفی، عوامل فرهنگی و اجتماعی است که بر رشد و توسعه همچنین سلامت روان یادگیرنده در فضای آموزشی تاثیر می گذارد. افزایش اضطراب، افسردگی، نداشتن اعتماد بنفس، بحران سلامت محیطی در ابعاد جسمی و روانی همچنین وجود مراکزی، که فضای کالبدی شان و محیط حاکم بر روح وروان فراگیران باعث خستگی، بی نظمی و عدم تمرکز افراد می شود از موانع اساسی و کنونی جامعه امروزی است که باید بدان پرداخته شود. کیفیت محیط به عنوان عاملی مهم در عرصه دانشگاه ها و قضاوت در مورد تصاویری که به ویژه در چشم اندازه ها و دورنمای آن دیده می شود، نقش دارد. از طرفی طراحی نمی تواند در یک خلا اجتماعی تجربه شود. درحقیقت وجود بازیگران دیگر نظیر کارفرمایان، استفاده کنندگان و قانون گذاران است که طراحی را تا این حد چالش انگیز می کند. لذا طراحی باید خود حاوی گستره ای از مهارتهای اجتماعی دانسته شود که فرد را قادر می سازد یا برای توافق جمعی مذاکره کند، یا هدایتگر باشد بنابراین در این مقاله سعی شده، با توجه به نقش معماری در طراحی فضای آموزشی ارایه راهکارها و شاخصه های مطلوب که با استفاده از روش توصیفی و بررسی تطبیقی تحلیلی سوابق موضوع در راستای اهداف تحقیق که عبارتنداز: راهکارهایی برای کاهش استرس و تنش محیطی (سلامت روانی دانشجویان)، بهبود یادگیری با توجه به حضور طبیعت در محیط آموزشی، ایجاد تعاملات اجتماعی موثرتر و فراهم شدن امکان گفتگو افراد با یکدیگر با توجه به طراحی مناسب به نتایجی دست یافت که منجر به ایجاد خلاقیت، آرامش، شکوفایی استعدادها، و حس تعلق خاطر بیشتر در افراد شود. در واقع شناخت اصول و مبانی طراحی معماری، و کاربرد صحیح این عناصر در ایجاد محیط آموزشی مطلوب تاثیر بسزایی دارد.

کلیدواژه ها:

یادگیری ، محیط ، سلامت روان ، طراحی