بررسی مولفه های کیفی موثر در ارتقاء تعاملات اجتماعی در مجتمع های مسکونی با توجه به نقش واحد همسایگی

افزایش ارتباط میان افرادی که در مجتمع های مسکونی زندگی می کنند، باعث افزایش میزان رضایت و سرزندگی آنها از محیط و احساس تعلق و عزت نفس می گردد. لازمه برآورده شدن این نیازها، حضور در جمع و تعاملات اجتماعی با هم نوعان می باشد. در بسیاری از مجموعه های حال حاضر به علت نبود واحدهای همسایگی مطلوب، تعاملات اجتماعی بین ساکنین به وقوع نمی پیوندد. در این مورد بسیاری از ساکنین که از لحاظ روانی عادت به حضور در اجتماع دارند، حس رضایت و تعلق کامل نسبت به محیطی که در آن ساکن هستند، پیدا نمی کنند. همچنین به علت نبود تعاملات، بستر نامناسبی برای رشد کودکان به وجود می آید و آنها را از حال و هوای اجتماعی بودن به گوشه گیری و انزواطلبی سوق می دهد. هدف اصلی از انجام این تحقیق، ارایه راهکارهایی جهت افزایش میزان تعاملات اجتامعی ساکنین در مجموعه های مسکونی می باشد. روش تحقیق در این پژوهش، تحلیلی- توصیفی و جمع آوری داده ها بصورت اسنادی و کتابخانه ای بوده است. در این تحقیق، ابتدا عوامل رفتاری، کالبدی و فضایی- محیطی بعنوان شاخص های تاثیرگذار بر تعاملات اجتماعی ذکر شده و سپس عوامل کیفی جهت ارتقای تعاملات از قبیل رضایت، اسایش، تنوع و سازگاری، امنیت و خلوت، دسترسی های مناسب، خوانایی و غیره مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که مطالباتی نظیر حفظ خلوت و حریم، نوع فضاهای باز مجتمع، ایجاد شرایط مناسب برای حضور ساکنین، توجه به نیازهای سالمندان و کودکان و طراحی صحیح دسترسی ها، تاثیر بسزایی در افزایش حس همسایگی و تعاملات اجتماعی خواهد داشت و برای دستیابی به این مطالبات، راهکارهایی ارایه شده است.

کلیدواژه ها:

تعاملات اجتماعی ، واحد همسایگیف مجتمع مسکونی ، عوامل کیفی