بررسی چالش های معابر بافت فرسوده با رویکرد تعاملات اجتماعی نمونه موردی (منطقه تاریخی و فرهنگی شیراز)

معابر در طرح های نوسازی بافت فرسوده شهری در کشور ما اهمیت بسیاری یافته است بگونه ای که شاهد آن هستیم که تخریبمعابر قدیمی و ساخت و تعریض معابر جدید به جای آنها بدون آنکه چگونگی روابط همسایگی ، تعاملات اجتماعی و زندگیجمعی ساکنان این محلات ، مورد توجه قرار می گیرد . این در حالی است که بسیاری از معابر محلات قدیمی و فرسوده شهرهای مادر عین حال که محل اقشار پایین تر جامعه شهرنشین هستند ، اما بافت زنده تری و پویا تری نسبت به محلات جدید و نوساز دارندو نوسازی کالبد آنها به شکل و شیوه کنونی ، تنها موجب ازبین رفتن بافت اجتماعی آنها و انتقال ساکنانشان به نقاط دیگر شهرمی گردد . این عوامل باعث جداافتادگی این محدوده شهری از سایر قسمت های شهری می کردد وآن از لحاظ کارکردی دچارآسیب های شدید می نماید ، یکی از عوامل اصلی این موضوع نا کارآمدی و عدم تناسب شبکه معابر اینگونه بافت ها با شرایط روززندگی مردم شهر می باشد، این مقاله که حاصل مشاهدات عینی، برداشت های میدانی و مطالعات اسنادی می باشد و به شیوهتحلیلی – توصیفی سعی در بررسی الگوی شبکه معابر در بافت فرسوده جزء منطقه هشتم شیراز (منطقه تاریخی فرهنگی شیراز)را داشته و با بررسی و بیان مشکلات و آسیب های موجود در الگوی شبکه معابر بافت های فرسوده ، عدم انطباق اینگونه شبکه معابررا برای نیازهای امروزی انسانها بررسی می نماید و در پایان با نتایج کاربردی قصد در ارایه راهکاری برای ایجاد روابط و تعاملاتاجتماعی در محلات با تاکید بر سلسله مراتبی از نظام مراکز و فضاهای باز شهری ،حل مسایل اجرایی و واقعیت از کار افتادگیبافت های فرسوده بر اثر ناکارآمدی شبکه معابر آن خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

معابر ، بافت فرسوده ، تعاملات اجتماعی ، منطقه تاریخی وفرهنگی ، شیراز