ارایه یک روش کاربردی به منظور کاهش میزان هم پوشانی در شبکه خطوط اتوبوسرانی، مطالعه موردی: شهر شیراز

توسعه تدریجی شهرها و ایجاد شهرک های اقماری در اطراف آنها، سبب شده است که متناسب با آن شبکه خطوط اتوبوسرانی نیز توسعه یابد. افزایش همپوشانی خطوط در این گونه توسعه شبکه خطوط موضوعی رایج میباشد کهبسیاری از شهرها با آن مواجه می باشند. افزایش هزینه سیستم، ایجاد نیاز کاذب به تعداد ناوگان بیشتر (با وجودمحدودیت های فراوان جهت تامین آن) و افزایش بی نظمی در زمان بندی خطوط (به ویژه در سیستم هایی که بهره برداریاز خطوط به صورت خصوصی انجام می شود) از جمله مهمترین پیامدهای افزایش همپوشانی خطوط اتوبوسرانی می باشد.استفاده از ساختار خطوط اصلی و تغذیه کننده، راهکاری سودمند جهت مدیریت این گونه شبکه ها در جهت کاهش میزانهمپوشانی خطوط می باشد که این مقاله نیز بر پایه آن شکل گرفته است. بر این اساس، در ابتدا شاخصی جهت تعیینمیزان همپوشانی خطوط ارایه شده که بر اساس آن مسیرهای بحرانی شبکه مشخص می شوند و در ادامه دو الگوریتممختلف به منظور تعیین خطوط اصلی و تغذیه کننده پیشنهاد می گردد. اعمال مدل بر روی تعدادی از مسیرهای بحرانیدر شبکه خطوط اتوبوسرانی شهر شیراز نشان میدهد که مدل پیشنهادی با اصلاح شبکه خطوط، پارامترهای عملکردیشبکه را بهبود بخشیده است.

کلیدواژه ها:

اصلاح شبکه خطوط ، همپوشانی ، خطوط اصلی و تغذیه کننده ، اتوبوس