ارزیابی قابلیت های مسکونی نواحی (آذزبایجان، فارابی، ولی عصر) تبریز با رویکرد زیست محیطی

افزایش جمعیت، مسیله تامین مسکن و الودگی های زیست محیطی را در شهرها به وجود آورده است. شهر تبریز با هر دو مسیله روبروست. برای حل این مشکل باید زمین هایی را برای توسعه مسکونی انتخاب کرد که ظرفیت های طبیعی بالقوه داشته باشند. در تحقیق پیش رو با روش تحلیلی- توصیفی و مطالعات کتابخانه ای معیارهای مناسب در نظر گرفته شدند. معیار همسایگی مناسب با روش GIS منجر به انتخاب سه زمین مناسب در پهنه ی شهر تبریز شد و معیارهای ادراک انسان، زمین، میکرواقلیم و ایجاد ارتباط ها با روش AHP در سه سایت مقایسه شدند. نتایج حاکی از مطلوب بودن سایت ها به ترتیب ولی عصر و آذربایجان و فارابی است. سایت فارابی در تمامی زیرمعیارها، به جز در وضعیت حمل و نقل عمومی و پارکینگ و سرویس، نامطلوب تر ارزیابی شد. جهت مناسب سازی این سایت برای سکونت باید معیارهای میکرواقلیم، زمین و ادراک انسان و زیرمعیارهای پیاده، مسیر دوچرخه و تاسیسات زیربنایی را ارتقاء داد. سایت آذربایجان، فقط در زیرمعیار دسترسی به نور خورشید و جهت جغرافیایی از سایت ولی عصر مطلوب تر ارزیابی گردیده است. سایت آذربایجان برای افزایش سطح مطلوبیت، نیازمند ارتقاء زیرمعیارهای تاسیسات زیربنایی، حمل و نقل عمومی، عبور پیاده، پارکینگ و سرویس، رطوبت و حواس بینایی و لامسه و شنوایی است. مناسب سازی وضعیت سایت ولی عصر هم باید در زیرمعیارهای حمل و نقل عمومی وپارکینگ و دسترسی به نور خورشید و جهت جغرافیایی با طراحی های معماری و شهرسازی تامین شود.

کلیدواژه ها:

مسکن ، زیست محیطی ، مکان یابی ، روش AHP و GIS