تصویرهای کنایی وکارکرد های آن در تاریخ وصاف

کنایه یکی از اسلوب های بیان پوشیده، و از عناصر اصلی تصویرگری در تاریخ وصاف است. وصاف الحضره در این اثر تاریخی بر آن است تا با بهره گیری از عناصر بیانی و به خصوص کنایه، نثر آن را به نثر شاعرانه نزدیک تر ساخته و بر زیبایی و تاثیر آن بیفزاید. نبود نسخه ای منقح از کتاب تاریخ وصاف و نثر متکلف و مصنوع آن، همواره موجب گردیده تا این اثر از دسترس پژوهشگران دور بماند. در این تحقیق، کنایه و کارکردهای هنری آن به عنوان یکی از عناصر خیال در تاریخ وصاف مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. از این رو با استفاده از روش توصیف و تحلیل، ابتدا تصاویر کنایی تاریخ وصاف از حیث واژگان محوری و مکنی عنه ، بر اساس دیدگاه های بلاغت سنتی مورد بررسی قرار گرفته و سپس به مساله کنایه به عنوان یکی از عوامل ابهام آفرین در تاریخ وصاف پرداخته شده است. نتیجه این پژوهش مشخص می سازد بهره گیری وصاف از تصویرهای کنایی، از شیوه های هنری گفتار اوست، که برجستگی کلام و در نهایت نزدیکی آن را به نثر شاعرانه در پی دارد.

کلیدواژه ها:

کنایه ، تاریخ وصاف ، نثرفنی ، ابهام ، نوآوری