تحلیل مهارت خودآگاهی و مولفه های هوش هیجانی در مثنوی مولوی

خود آگاهی یکی از اصلی ترین موتیف های عرفان ایرانی و بخصوص تعالیم مولانا جلالالدین محمد بلخی است که به اشکال آشکار و نهان در آثار وی در قالب تمثیل ها وحکایات گوناگون به مخاطبانش عرضه شده است. مهارتی که در زمره پنج زوج مهارتیاست که سازمان بهداشت جهانی، برای بهبود سلامت روانی و جسمانی فرد و اجتماعتعریف کرده است. در این میان، خودشناسی مهمترین آن ها است که همه مهارتهایدیگر با تحقق آن شکل میگیرد و اساسیترین مولفه در سنجش هوش هیجانی است.البته با تامل در تعلیمات مثنوی مولوی، می توان دریافت، آنچه که به عنوانخودشناسی در مثنوی مولانا، مطرح شده است؛ بسیار کاملتر از این تعاریف است. ازاین رو، این پژوهش به تفسیر و تبیین مهارت خودشناسی در مثنوی به ویژه از منظرهوش هیجانی می پردازد و شاخصه هایی از قبیل خودآگاهی و خودشناسی، خودکنترلیو برانگیختن خود، تسلط بر نفس و فرونشاندن تکانش ها و همدلی را در برخی ازحکایت های مثنوی تحلیل می کند.

کلیدواژه ها:

خودآگاهی ، مثنوی ، مولوی ، همدلی ، هوش هیجانی