رابطهی اول ، آخر ، ظاهر و باطن با انسان کامل

درحوزه عرفان نظری بسیاری ازمسایل عرفانی به ایات قرانی مستند میشود که ازجمله این ایات ایه شریفه هو الاول والاخر والظاهر والباطن است عرفا غالبا اسماء یاد شده دراین ایه را توصیف مقام ذات و هویت غیبیه مطلقه دانسته اند و به نظر برخی درک و شهود این اسما مبنایی برای فهم مسیله وحدت وجود و ندیدن هرگونه کثرت درعالم هستی می باشد دراین نوشتار این نظریه درمورد نقد قرار گرفته است و باارایه دلایل متعدد بیان شده که اسماء چهارگانه دراین ایه توصیف مقام ذات نیستند و بنابراین دلیلی بروحدت وجود نمی باشد بلکه این ایه به نوعی وصف انسان کامل یا حقیقت محمدیه می باشد

کلیدواژه ها:

الاول ، الآخر ، الظاهر ، الباطن ، هویت غیبیه ، انسان کامل ، حقیقت محمدیه