طراحی مطلوب در بافت تاریخی نمونه موردی: مجموعه زندیه شیراز

بافت های تاریخی به عنوان مجموعه هایی که محمل حیات اجتماعی و مدنیت اقوام و ملل مختلف بوده جایگاه ویژه ای به خود اختصاص می دهند، ساخت و سازهای جدید در مقیاس بناهای میان افزا که شاید از جمله نیازهای ضروری تداوم حیات بافت های شهری است، در محدوده ی بافت های تاریخی به عنوان یک تهدید جدی، شهرهای تاریخی ما را از چهره واحد منسجم و هماهنگ اولیه دور ساخته و کشور ما، علی رغم دارا بودن سابقه دیرین در تمدن، فرهنگ، معماری و شهرسازی، در حوزه ی تداوم حیات کالبدی و اجتماعی شهرهایمان، بسیار آسیب پذیر بوده است و تجربه های چندان موفقی در این مورد نداشته و در اکثر موارد دچار تاریخی سازی شده است. هدف از این پژوهش، یافتن رویکردهای طراحی مناسب در بافت های تاریخی و تطبیق آن ها در سایه مبانی نظری خاص این مرز و بوم است تا از این طریق از کاربردی بودن هر چه بیشتر این رویکردها اطمینان حاصل شود. در این تحقیق از طریق مطالعه موردی مجموعه زندیه در بافت تاریخی شهر شیراز و مطالعه اسناد کتابخانه ای و تهیه پرسشنامه به بررسی دیدگاه جامعه کارشناسان و ساکنان بومی منطقه پرداخته ایم. روش تحقیق در این پژوهش تحلیل کمی است و ماحصل پرسشنامه ها توسط نرم افزار SPSS استخراج شده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که با استفاده از رویکرد ترکیبی که مهمترین آن معماری زمینه گرا می‎باشد، بر اساس نظر کارشناسان و با مشارکت مردم بتوان به طراحی ای دست یافت که بتواند نیازهای امروزه را تامین کند در عین حال از الگوها و جهت گیری های معماری گذشته نیز استفاده کند و ردپای آثار از بین رفته را با استفاده از عناصر و خطوط وحدت بخش در طراحی زنده سازند. تا از این طریق حس رضایت و آرامش به محیط زندگی ساکنین بازگردانده شود و پیوند میان بافت قدیم و جدید به صورت متعادل برقرار شود.

کلیدواژه ها:

رویکردهای طراحی در بافت تاریخی ، بناهای میان افزا ، مجموعه زندیه شیراز ، وحدت