مولفه های کیفی (غیر کالبدی) در ارتقای تعامل کودک با محیط های درمانی

کودکان قشر مهمی از جامعه ما را تشکیل میدهند. خلق معماری سازگار با سلامت روان و جسم آنها از وظایفمهم ما معماران میباشد . یکی از این فضاها، فضای درمانی مختص کودکان است. بارها مشاهده کرده ایم که کودکان بههنگام بیماری از قرار گرفتن در چنین فضاهایی سر باز میزنند. محیط معماری به عنوان بستر فعالیتهای انسان تاثیراتعمیقی را بر سلامت روان او می گذارد . ازاین رو هدف از این پژوهش بررسی مولفه های تاثیرگذار در ارتقای تعامل وارتباط کودک بیمار با محیط درمانی می باشد و سعی شده که در یک مرکز درمانی ، راهکارهایی که سبب بهبودی حالکودکان و دوری از کسالت و کمتر شدن میزان ترس و وحشت در آنان می شود، موردبررسی قرارگیرد. روش تحقیق در اینپژوهش توصیفی می باشد و اطلاعات به روش بررسی اسناد کتابخانه ای جمع آوری شده است.

کلیدواژه ها:

کودک ، فضای درمانی ، تعامل