راهبرد جمهوری اسلامی ایران در خصوص سازمان های مردم نهاد با تاکید بر تامین امنیت اجتماعی

حمایتهای گسترده سازمان ملل متحد و ارگانهای وابسته به آن و همچنین بنیادهای بین المللی از دامنه تشکیل سازمان های مردم نهاد تا آنجاست که قرن 21 را قرن سازمانهای مردم نهاد خواندهاند. امروزه این سازمانها در انجام وظایفی همچون تامین امنیت اجتماعی که پیش از این بر عهده سازمانهای دولتی بوده نقش محوری را برعهده دارند.نقش سمنها به مراکزی که باعث حضورومشارکت مردم دراداره امورجامعه خود می شوند باعث شده است تا دولتهای مختلف نسبت به این سازمانها راهبرد مخصوص به خود را داشته باشند. تحقیق حاضر با هدف احصاء راهبرد جمهوری اسلامی ایران در خصوص سازمانهای مردم نهاد به دنبال پاسخ دادن به این سوال است که راهبرد ج.ا.ایران در خصوص سمن ها جیست در این راستا با بررسی قوانین اساسی و برنامههای توسعه از دوره خرداد 76 تاکنون نست به مشخص نمودن تهدیدات فرصتها نقاط قوت و نقاظ ضعف این سازمانها در ج.ا.ایران اقدام شده است. این تحقیق به صورت توصیفی و تحلیلی انجام شده است و چارچوب نظری آن نظریه کارکرگرایی ساختاری میباشد. یافته های تحقیق نشان از آن دارد که در دوره بعد از انقلاب خصوصا دوره مورد بررسی راهبرد خاصی در خصوص سازمانهای مردم نهاد وجود نداشته است و این امر علاوه بر آنکه نتوانسته است از مشارکت این سازمانها در کاهش آسیبهای اجتماعی و تامین امنیت اجتماعی موجب تهدیدات خارجی نیز شده است .

کلیدواژه ها:

مدیریت راهبردی ، جامعه مدنی ، کارکردگرایی ساختاری ، سازما نهای مردم نهاد ، امنیت اجتماعی