اثر بخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی بر احساس گناه زنان نابارور شهر اصفهان

موضوع: ناباروری از جمله مشکلات شایع جوامع بشری است که منجر به بروز فشارهای عمیق عاطفی و روانی در فردنازا می شود.اهداف: هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی بر احساس گناه زنان نابارورشهر اصفهان بود.روش تحقیق: طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شاملکلیه زنان نابارور مراجعه کننده به مراکز ناباروی شهر اصفهان بود. به دلیل شرایط خاص اعضای جامعه، نمونه ای شامل 30نفر از این افراد به شیوه دردسترس انتخاب گردید و سپس بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند (هرگروه 15 نفر). پیش آزمون شامل پرسشنامه احساس گناه (کوگلر و جونز، 1992-1988) بر روی افراد دو گروه اجرا شد. سپس گروه آزمایش مداخله مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی را در هشت جلسه دریافت کردند و گروهکنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. در نهایت، پس آزمون شامل همان مقیاس بر روی افراد دو گروه (آزمایش و کنترل)انجام شد و آزمون پیگیری نیز یک ماه بعد روی هر دو گروه اجرا گردید. داده ها با استفاده از تحلیل کووریانس تک متغیری،آزمون یو مان ویتنی و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شدند.دستاوردهای مقاله: یافته ها نشان داد که رفتاردرمانی دیاکتیکی در کاهش احساس گناه زنان نابارور موثر است(P> 0/01). این یافته ها تمهیداتی مفید برای روانشناسان بالینی و مشاوران خانواده فراهم می کند و رفتاردرمانی دیالکتیکی را بعنوان یک روش کارمد در کاهش بخشی از مشکلات روانشناختی زنان نابارو در اختیار این متخصصان قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

رفتار درمانی دیالکتیکی ، احساس گناه ، زنان نابارور