اسناد رسمی و تفاوت آن با اسناد دیگر

سند در لغت به معنای وام یا نوشته ای که وام یا طلب کسی را معین سازد و یا مطلبی را ثابت کند و آنچه که بدان اعتماد کنند، مدرک، مستند و نوشته ای که قابل استناد باشد آمده است. به موجب ماده 1287 قانون مدنی، اسنادی که در اداره ی ثبت اسناد و املاک و یا دفاتر اسناد رسمی یا در نزد سایر مامورین رسمی در حدود صالحیت ویژگی های سند رسمی به عنوان سند برتر آن ها بر طبق مقررات قانونی تنظیم شده باشند، رسمی است و طبق ماده 1289 قانون مدنی، سایر اسناد، عادی می باشند. در تعریف آن همچنین آورده اند: سندی است که در ادارات ثبت اسناد و املاک یا دفاتر اسناد رسمی و ازدواج و طلاق یا نزد ماموران رسمی صالح برابر قانون نویسند. بنابراین سند رسمی یکی از انواع اسناد است که توسط شخص ذی صالح و طبق قانون و در حدود صالحیت وی تنظیم گردیده است؛ در عرف، به سند رسمی، سند محضری نیز گفته می شود: اسناد معاملات تنظیم شده در دفاتر اسناد رسمی را گویند. سند محضری اخص از سند رسمی است. البته تعریفی که در قانون مدنی از سند رسمی ارایه گردیده، وسیع تر از مفهومی است که در حقوق ثبت به عنوان سند رسمی مورد خطاب قرارمی گیرد. زیرا براساس قانون مدنی، شناسنامه، گذرنامه، گواهینامه و امثالهم نیز سندرسمی هستند. هرچند در قانون ثبت نیز تعریفی از سند رسمی صورت نگرفته است اما با توجه به متون حقوقی و عرف ثبتی، آن را بدین گونه تعریف نموده اند: سندی است که مطابق قوانین در دفاتر اسناد رسمی، ثبت شده است.

کلیدواژه ها:

ثبت ، سند ، اسناد رسمی ، مامورین رسمی ، مقررات قانونی