نمایندگان سبک خراسانی، رودکی و منوچهری، نمادی از شادابی ایرانیان و استمرار حیات زبان فارسی

آنچه در این مقاله مورد بحث قرار گرفته تاثیر سبک خراسانی به خصوص تاثیر دوتن از بزرگ شاعران این سبک، رودکیو منوچهری در بیان امید واری و طراوت و شادابی ایرانیان و استمرار حیات زبان فارسی می باشد. استمرار شمیم شادابیایرانی، حتی از پس حوادث و ناملایمات ویرانگر زندگی این مردم صبور، جریانی غالب و قابل توجه داشت. این روحیه،همان روحیه ای است که موجب حفظ زبان فارسی شد؛ همچنانکه عوامل بسیاری، گاه دور از ذهن و گاه متضاد با فرهنگهمچون اعتراض یعقوب لیث به شاعری که به زبان عربی مدحش کرده بود و یا اقدامات خاندان سامانی در ترجمه واقدامات مثبت خانواده کاکویه در اصفهان که دستور دادند بسیاری از آثارپهلوی را به فارسی دری ترجمه کنند و ظهور وشعور بزرگمرد عرصه حماسه ایرانی، حکیم فردوسی، که شاهنامه اش، زیر بنای هویتی ایرانیان بود، همه اینها سبب اوجگرفتن زبان فارسی شد. در تمام دوره تسلط عرب، از ابتدا تا اواسط قرن سوم هجری، مردم در بخش های مختلف ایران،به لهجه های محلی تکلم می کرده اند و فرهنگ ایرانی تفرقه اقوام و اختلافات بین آنها را جبران کرده است. تمایل ایرانیانبه وحدت ملی ؛به صورت یگانگی زبان واندیشه در ادبیات فارسی جلوه گر گشت حتی نظامی با آنکه از مردم قفقازبود ودرحاشیه کشور؛ در سرزمینی جدا می زیست؛ جز این نمی اندیشد وایران را دل زمین خطاب کرده است. حماسه وحماسه پردازی، روحیه غالب در چنین عصر پرماجرایی بود و سرانجام با قدرت گرفتن خاندان سامانی، که خانواده ایایرانی و شاعر نواز بودند، آرامشی در مسیر فرهنگ پارسی پدید آمد و باعث ظهور بزرگ شاعرانی مانند ابوشکوربلخی،رودکی و دقیقی شد.

کلیدواژه ها:

حیات زبان فارسی ، شادابی ایرانیان ، سبک خراسانی ، رودکی ، منوچهری