بررسی رابطه بین مدیریت استعداد با بهبود عملکرد و بهره وری سازمانی در کارکنان

هدف این پژوهش بررسی رابطه بین مدیریت استعداد با بهبود عملکرد و بهره وری سازمانی میان کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی واحد بجنورد درسال 95 می باشد. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و توصیفی پیمایشی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش را کلیه کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی واحد بجنورد به تعداد 175 نفرتشکیل داده اند. حجم نمونه مطابق با جدول مورگان(1978)، 120 نفر برآورد گردید و به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها برای متغیر مدیریت استعداد، پرسشنامه مدیریت استعداد رضایی (1392)، برای متغیر بهبود عملکرد، پرسشنامه عملکرد پاتریسون(1970) و برای متغیر بهره وری سازمانی، پرسشنامه بهره وری هرسی و گلداسمیت(1980) می باشد. روایی صوری و محتوایی ابزار ها مورد تایید اساتید و صاحبنظران قرار گرفته است و پایایی آنها در تحقیق حاضر به کمک روش ضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه مدیریت استعداد، بهبود عملکرد و بهره وری سازمانی به ترتیب 92/0 و 95/0 و 94/0 بدست آمد که نشان دهنده اعتبار و پایایی پرسشنامه های مذکور بود. جهت تجزیه وتحلیل داده های گردآوری شده از شاخص ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون و آزمون فریدمن به کمک نرم افزار SPSS نسخه 18 استفاده شده است. نتایج نشان داد همبستگی حاصل بین مدیریت استعداد با بهبود عملکرد کارکنان 629/0 و با بهره وری سازمانی 7/0 برابرمی باشد که با توجه به سطح معناداری برآورد شده می توان ادعا نمود بین این سه متغیر رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. با توجه به میزان R2 بدست آمده 39/0 می توان ادعا کرد که متغیر مدیریت استعداد می تواند بهبود عملکرد و بهره وری را پیش بینی کند. همچنین تمام ابعاد مدیریت استعداد با بهبود عملکرد و بهره وری رابطه مثبت و معناداری دارند.

کلیدواژه ها:

مدیریت استعداد ، بهبود عملکرد ، بهره وری سازمانی