سهم خود کارامدی، عزت نفس و انگیزش پیشرفت در پیش بینی کیفیت زندگی معلولین جسمی

هدف این تحقیق تعیین سهم هر یک از متغیرهای خود کارامدی، عزت نفس و انگیزش پیشرفت در پیش بینی کیفیت زندگی معلولین جسمی شهر کرد بود. نمونه پژوهش عبارت بود از 70 نفر از معلولین جسمی که در بهار 1٬390 به موسسات ویژه معلولین جسمی شهرستان شهر کرد (جامعه معلولین، مرکز توان بخشی 12 آذر، مرکز کارآفرینی، باشگاه ورزشی انقلاب و مرکز توان بخشی پریان سامان) مراجعه کرده بودند. برای ارزیابی کیفیت زندگی، خود کارامدی، عزت نفس و انگیزش پیشرفت آزمودنی ها به ترتیب از فرم کوتاه پرسش نامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی WHOQOL-BREF ، مقیاس خود کارآمدی شوارتزر و جروسالم ، مقیاس عزت نفس روزنبرگ و پرسش نامه انگیزش پیشرفت هرمنس استفاده شد. برای سنجش ویژگی های جمعیت شناختی یک پرسش نامه محقق ساخت به کار برده شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی رگرسیون را مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل رگرسیون، نشان داد که خود کارآمدی می تواند کیفیت زندگی معلولین جسمی را به طور معنی داری پیش بینی کند ( 0/002 = p) اما افزودن هر یک از متغیرهای عزت نفس و انگیزش پیشرفت به متغیر خود کارآمدی نمی تواند قدرت پیش بینی کیفیت زندگی آزمودنی ها را به طور معنی داری افزایش دهد. متغیر خود کارآمدی نقش مهمی در تبیین کیفیت زندگی معلولین جسمی دارد. بنابراین با توجه به یافته های تحقیق پیشنهاد می شود که برنامه های مبتنی بر آموزش فقط کارآمدی در مراکز درمانی و آموزشی ویژه معلولین جسمی اجرا گردد.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، خود کارآمدی ، عزت نفس ، انگیزش پیشرفت ، معلولین جسمی ، شهر کرد