مهارتهای اجتماعی، رضایت از زندگی و جایگاه مهار در دانش آموزان دارای نارسایی شنوایی، بینایی و عادی

هدف این پژوهش مقایسه مهارتهای اجتماعی، رضایت از زندگی و جایگاه مهار در دانش آموزان دارای نارسایی شنوایی، نارسایی بینایی و عادی در مقطع راهنمایی و دبیرستان شهر اهواز بود. نمونه پژوهش حاضر 129 نفر، شامل 50 دانشآموز دارای نارسایی شنوایی، 28 دانشآموز دارای نارسایی بینایی و 51 دانش آموز عادی بود که با پر کردن پرسشنامههای مهارتهای اجتماعی، رضایت از زندگی و جایگاه مهار در این پژوهش شرکت کردند. طرح پژوهش علی-مقایسه ای بود و جهت آزمون فرضیه ها از تحلیل واریانس چندمتغیری استفاده شد. یافتهها بیان گر این بود که بین سه گروه تفاوت معنی داری وجود دارد (0/001> p). بین سه گروه در متغیرهای مهارتهای اجتماعی و جایگاه مهار تفاوت معنی داری وجود داشت و در نتیجه افراد عادی نسبت به افراد دارای نارسایی شنوایی و نارسایی بینایی مهارتهای اجتماعی بالاتری داشته و از جایگاه مهار درونیتری برخوردار بودند، در پیگیری نتایج، این یافته به دست آمد که تفاوت مهارت های اجتماعی در مقایسه دانشآموزان دارای نارسایی شنوایی و بینایی معنی دار و به نفع گروه دارای نارسایی بینایی بود. در مورد جایگاه مهار نیز پیگیری نشان دهنده تفاوت معنی دار جایگاه مهار بیرونی در مقایسه گروه عادی و گروه دارای نارسایی شنوایی و به نفع گروه دارای نارسایی شنوایی بود، اما در متغیر رضایت از زندگی تفاوت معنیداری بین سه گروه مشاهده نشد. کاربرد یافته ها در مقاله مورد بحث قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

رضایت از زندگی ، جایگاه مهار ، مهارتهای اجتماعی ، نارسایی شنوایی و نارسایی بینایی